การจัดการศึกษาในยุคศตวรรษที่ ๒๑ นี้หากเป็นไปเพื่อให้เด็กอ่านออกเขียนได้แล้วสอบผ่านนั้นไม่เพียงพอแล้ว เพราะสังคมตอนนี้ไม่ใช่ภาวะปกติสังคมกำลังอยู่ในภาวะสงครามทั่วโลกกำลังแย่งชิงน้ำมัน แย่งชิงอาหารแย่งชิงทรัพยากรเป็นภาวะคุกคามโดยไม่ได้ใช้อาวุธแต่ใช้เศรษฐกิจและการสื่อสารนำ  สังคมไทยไม่ได้เตรียมเด็กและเยาวชนหรือคนไทยทั้งหลายให้พร้อมที่จะเผชิญกับภาวะนี้ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่เป็นภาวะความรุนแรงที่คืบคลานเข้ามาถึงบ้านเมื่อไม่รู้ เราจึงตกอยู่ในการเบียดเบียนตนเอง  แล้วก็ไปเบียดเบียนคนอื่น ตัวอย่างจากโครงงานที่นักเรียนของเราทำเรื่องอ่าวอุดมก็ดี เรื่องบางปะกงก็ดีแม้แต่ปลากะพงยังไม่มีที่จะวางไข่เพราะคนเบียดเบียนกันเองแล้วก็ไปเบียดเบียนธรรมชาติต่อ เป็นทอดๆ ไป สุดท้ายแล้วเศรษฐกิจแบบนี้จะพาเราไปสู่ความเจริญจริงหรือ ?ถ้าต่อไปชาวนา ชาวสวน ชาวประมงล้มละลายเราก็ปลูกข้าวกินเองไม่เป็นเราสร้างอาหารเองไม่ได้ สังคมไทยจะดำเนินไปสู่ความทุกข์ยากอย่างแน่นอน ดังนั้นโจทย์ของเราจึงไม่ใช่แค่ให้เด็กอ่านออกเขียนได้ แต่ต้องให้เขาใช้ความรู้เป็นใช้ความรู้เพื่อแก้ปัญหา วิเคราะห์ปัญหาคิดเชื่อมโยงว่าอะไร เป็นอะไร ต้นตอคืออะไร ผลกระทบคืออะไร แล้วเขาจะมีบทบาทอะไรได้บ้างและเขาจะเข้าถึงความรู้เหล่านี้ได้อย่างไรเขาจะใช้ความรู้เหล่านี้ได้อย่างไร